Gedicht: ‘Zeeën van tijd’
Wat wil je van mij
vroeg hij ogenschijnlijk gul
Niets. antwoordde zei zij
verlangend
naar oneindig
nooit eindigende tijd
Geef me de zee
ontdoe me van vastigheid
Leer mij te waarderen en te accepteren
het tijdelijke van tijd
en geef me daarvoor de zee
Zeeën van tijd
21 april 2018
~ Teddy M.
Je computer besluit plots te updaten. Hrrrmbl. Jij wou de pc juist afsluiten of opstarten. Rete-irritant toch?! Die idiote softwareupdate haalt je uit je ritme maar is ook een mogelijkheid koffie te halen of uit het raam te staren. Jaja, je weet dat al. Toch vergeten we dat het vijftien jaar geleden minstens vijf minuten duurde voordat de computer opgestart was.
De periodes waarin ik trager ben (dan wie?/wat?/uhh-snel?) noem ik voortaan softwareupdates. Ik ben minder productief, minder spraakzaam en des te meer aanwezig bij wat er in mijn lijf en hoofd gebeurt. Ik vind het verleidelijk deze periodes te veroordelen als inefficiënt en ongelegen, maar als ik me eraan overgeef vind ik het best lekker. Stiekem doe ik nog steeds een hoop (boulderen, koken, kamperen en solliciteren) maar dan op Teddy(‘sslakken)tempo.
Groetjes De Boulderslak (Floris’ nieuwe bijnaam voor Teddy)
Gedicht: Geel
opgeborreld geel
raast in kleuren, stromen en strengen door mijn lichaam heen
baant zich een weg naar buiten
verhaalt zich in woorden
en ontsnapt aan dat benauwde binnen
ik geloof dat dit is ‘aan je leven beginnen’
29 mei 2020
~ Teddy M.
Gedicht: Aan het updaten
zomaar, sinds een paar dagen
voel ik hoe dat zogenaamde ‘heel zijn’ kan voelen
neem ik niet genoeg met minder
minder heb ik niet meer nodig
ben ik tevredener met alles
wat er al die tijd al was
vult ongemak de leegte op
dat hoort er blijkbaar bij
leegte, was wellicht zelfgecreëerd
met het ontkennen van onaangenaamheden
en andermans liefde daarvoor
voel ik me nu dus voller
opgevulder, rijker, ruimer en ook nog wel ongemakkelijk ‘veel’
maar beter
en beter met wat ik aan de wereld deel
ik schud een laag van me af
nu ik, zelf óók, vindt dat dat mag
29 mei 2020
~ Teddy M.
Oude pijn vlamde op als sneeuwvlokjes in een stevig opgeschudde sneeuwbol, een onrustig aangezicht. Een kleine storm aan vlokken – elk plots indalend tot een stevige bodem – als je maar geduldig toekijkt. Terwijl ik toelaat wat mij ontregeld, valt het allemaal weer op zijn plek. Ik blijk minder uit balans geslagen dan ik aanvankelijk dacht. Ik ben niet volledig terug bij af als ik geraakt ben.
Wederom een selectie van gedichten en tekst uit de oude doos van een aantal van die thema’s:
Gedicht: ‘Voetstuk’
Hoe je kan blijven staan op je eigen plek in een ruimte. Hoe een mens ruimte kan innemen. Hoe je herkent als iemand weggaat maar er fysiek nog is. En wat jij dan doet op al die momenten. Ik zie dat vaak bij anderen allemaal gebeuren. Ik voelde die aan- of afwezigheid ook gebeuren in mijn lichaam. Alleen er was niemand die mij kon uitleggen wat mijn lichaam precies te zeggen had. Zo besloot ik maar dat ik een beetje gek was als ik al die dingen zag en voelde. Ondertussen werd ik steeds geïrriteerder van hippe termen als durven voelen, ruimte innemen en aanwezig zijn. Mogelijk omdat ik niet geleerd had hoe je dat eigenlijk doet. En ik, eigenwijze flapdrol, wil graag alles kunnen :):) haha. Alleen dan niet via een of andere betaalde influencer cursus, maar gewoon old school, van iemand dichtbij, cold turkey van mezelf, boeken en internet. Ik moet eerlijk bekennen dat ChatGPT de laatste tijd ook best zinnige dingen te zeggen heeft over meuk als ruimte innemen, gevoelens, energieën in ruimtes en lichamen. ChatGPT is geen vervanging voor gedegen therapie, desalniettemin is ‘t een indrukwekkende ontwikkeling!
Enfin, hier een paar verhalen uit de oude doos en gedichten toen soortgelijke concepten me net begonnen te dagen…
Gedicht: “Blijven” (deel 1)
ik ga dus vaak weg van plekken en mensen
waar het onveilig voelt
maar ook van plekken of mensen
waar het best betrouwbaar is
ik snap niet zo goed waarom
ik wil wel
maar geloof, denk, voel dat niet te kunnen
bang om te missen wat er net is
er weer alleen voor te staan
verder moeten leven met een leegte
4 februari 2020
~ Teddy M.
Gedicht: (Leren) blijven (deel 2)
wou dat ik wist hoe dat kon
zonder al te grote angst
zijn – bij waar het begon
voel me regelmatig zwaar incompetent in die dingen
ga er harder van werken-, leren, vechten en vluchten
terwijl (als ik het goed begrijp) dat precies niet de bedoeling is
wat dan wel?
leer het me
niet te snel
want er okee zijn dat ‘dit is wat het nu is’
dat is de eerste les
en in dit vak
ben ik een langzame leerling
4 februari 2020
~ Teddy M.
Gisteren hielp ik een vriend met opruimen, iets wat voor mij vaak niet zo moeilijk is, maar voor hem kennelijk wel. De persoon in kwestie heeft mij afgelopen weken ook regelmatig geholpen, dus ‘t voelt vanzelfsprekend om iets terug te doen. Desondanks ben ik me er enorm bewust van dat hulp aanvaarden voor hem iets gecompliceerds is. We hebben ‘t erover gehad van tevoren. Een plan gemaakt.
Hier ben ik nu: Ik kom binnen in een warme en open ruimte. De muziek is fijn. Het voelt licht en gemoedelijk. Ik krijg thee en nestel me in een comfortabele hoek op de bank. Ik staar naar het bladerdek voor de ramen. Fijn, die bomen voor de ramen, net als mijn appartement. De natuur die je privacy geeft en je herinnert aan welk seizoen het buiten is. Hierbinnen is het winter geloof ik.
Ik denk aan een gedicht van een paar jaar geleden:
Gedicht: “De hitte viert zege”
Ik staar naar zonnige levens,
die van mij, staat akelig stil.
Het is al een jaar winter en de zomer wordt me beloofd.
Maar ikzelf, bloei nog maar pril.
Therapie is een proces van heel voorzichtig groeien,
en plots weer zwijgen na een keer nachtvorst.
Ik staar naar alle bloeiende mensen.
Mijn voeten hebben nog te veel dorst.
Ze slaan, zoals dat heet, hun wortels uit.
Dat zie je met het blote oog niet
maar gelukkig voeden voeten zichzelf ook met verdriet.
Uiteraard verlang ik naar dat floreren,
het opgemerkt worden in al mijn kleuren.
Ik wens dat men me moeiteloos ziet.
Ik wens dat mijn bladeren fier omhoog staan,
terwijl ik een nieuwe storm voorbij laat gaan.
Ondertussen voed ik me nog altijd met water en de koelte van een eventuele storm.
Ik laat me nog niet zien,
maar die wortels zijn intussen overal.
Zodat áls ik er eenmaal klaar voor ben,
ik flink bloeien zal
~ Teddy M.
26 juni 2020
De middag bestaat uit het verplaatsen van meubels, schoonmaken en grapjes maken. De eerste uren vliegen voorbij en het is zowaar gezellig! Met momenten ziet mijn hypergevoeligheid (zucht, sorry, ik kan niet niet-zien) de interne conflicten voorbij schieten in veranderende energieën. Die energieën fladderen door de lucht en dus ook door mijn lijf (want tja, mijn lijf is vaak één met de lucht, zucht). Ik probeer de sensaties Er GeWoOn tE LaTeN zIjn. Dat is immers de oplossing voor alles.
Onderweg naar huis speel ik de middag af. Ik zie de kleuren, sferen, onze grapjes en mijn eigen gevoelens. Ik herken zoveel. Het haperen in je woorden en stilvallen in je handelen. Iemands blik die iets laat zien wat niet iedereen te zien krijgt. De post-its bij de spiegel met positieve (/neutrale) zelfspraak breken mijn hart een beetje. Hij weet dat ik ze gezien heb. Ik zei er niets over. Mijn notitieboek en computer zijn volgeplakt met soortgelijke leuzen.
Het is 29 mei 2025 vandaag. Morgen is het zes jaar geleden dat ik een klap op mijn hoofd kreeg en mijn leven plotseling anders moest dan voorheen. Hoewel ik niet meer terug zou willen naar het leven vóór 30 mei 2019, maakt deze maand me nog altijd onrustig. Alsof ik opnieuw aan het aftellen ben naar iets groots en meeslepends waar ik geen invloed over heb.
Ik heb veel mogen leunen op anderen sindsdien (en nog steeds). De urenlange gesprekken met mijn huisgenoot Chris en vriend Floris over mijn complexe emoties. Knuffels om 1:00 ‘s nachts van Rebecca of Anyssa als ik weer eens paniekaanvallen had. Alle uren samen ‘zijn’ met Eva en Luca terwijl we spelletjes speelden of op pad gingen om te surfen. De vele avonden dat Wouter en Eetfissa met/voor mij kookten.
Soms voel ik me schuldig, omdat het voelt alsof ik al die steun nooit terug kan geven. Maar gisterenavond dacht ik:
“Je geeft die steun en liefde allemaal weer door. Soms aan dezelfde mensen en soms aan anderen.”
Gedicht: “Kunstenaar”
naarmate ik oefen met alles wat zo ogenschijnlijk simpel lijkt
word ik van binnenuit
groei ik mijn oude vormen uit
raak ik buiten de lijnen
kleur ik mezelf en de ander in
met al het moois wat ik zonder moeite te geven heb
en als ik dan weer eens mezelf herinner
aan alles wat zo ogenschijnlijk simpel lijkt
merk ik iets later
aan alles om me heen
hoe belangrijk dat blijkt
steeds opnieuw
– in een andere verschijning –
komen dezelfde lessen voorbij
ik word nederiger en raak vast niet uitgeleeerd
ik ben hooguit minder lang bezeerd
naarmate ik oefen met alles wat zo ogenschijnlijk simpel lijkt
verdwijnen de lijnen
word ik zachter naar buiten
groeit de vorm om me heen
kleur ik mezelf en de ander
– enkel nog –
met al het moois wat ik zonder moeite te geven heb
~ Teddy M.
8 juli 2021
