Gedicht: ‘Zeeën van tijd’
Wat wil je van mij
vroeg hij ogenschijnlijk gul
Niets. antwoordde zei zij
verlangend
naar oneindig
nooit eindigende tijd
Geef me de zee
ontdoe me van vastigheid
Leer mij te waarderen en te accepteren
het tijdelijke van tijd
en geef me daarvoor de zee
Zeeën van tijd
21 april 2018
~ Teddy M.
Je computer besluit plots te updaten. Hrrrmbl. Jij wou de pc juist afsluiten of opstarten. Rete-irritant toch?! Die idiote softwareupdate haalt je uit je ritme maar is ook een mogelijkheid koffie te halen of uit het raam te staren. Jaja, je weet dat al. Toch vergeten we dat het vijftien jaar geleden minstens vijf minuten duurde voordat de computer opgestart was.
De periodes waarin ik trager ben (dan wie?/wat?/uhh-snel?) noem ik voortaan softwareupdates. Ik ben minder productief, minder spraakzaam en des te meer aanwezig bij wat er in mijn lijf en hoofd gebeurt. Ik vind het verleidelijk deze periodes te veroordelen als inefficiënt en ongelegen, maar als ik me eraan overgeef vind ik het best lekker. Stiekem doe ik nog steeds een hoop (boulderen, koken, kamperen en solliciteren) maar dan op Teddy(‘sslakken)tempo.
Groetjes De Boulderslak (Floris’ nieuwe bijnaam voor Teddy)
Gedicht: Geel
opgeborreld geel
raast in kleuren, stromen en strengen door mijn lichaam heen
baant zich een weg naar buiten
verhaalt zich in woorden
en ontsnapt aan dat benauwde binnen
ik geloof dat dit is ‘aan je leven beginnen’
29 mei 2020
~ Teddy M.
Gedicht: Aan het updaten
zomaar, sinds een paar dagen
voel ik hoe dat zogenaamde ‘heel zijn’ kan voelen
neem ik niet genoeg met minder
minder heb ik niet meer nodig
ben ik tevredener met alles
wat er al die tijd al was
vult ongemak de leegte op
dat hoort er blijkbaar bij
leegte, was wellicht zelfgecreëerd
met het ontkennen van onaangenaamheden
en andermans liefde daarvoor
voel ik me nu dus voller
opgevulder, rijker, ruimer en ook nog wel ongemakkelijk ‘veel’
maar beter
en beter met wat ik aan de wereld deel
ik schud een laag van me af
nu ik, zelf óók, vindt dat dat mag
29 mei 2020
~ Teddy M.
Oude pijn vlamde op als sneeuwvlokjes in een stevig opgeschudde sneeuwbol, een onrustig aangezicht. Een kleine storm aan vlokken – elk plots indalend tot een stevige bodem – als je maar geduldig toekijkt. Terwijl ik toelaat wat mij ontregeld, valt het allemaal weer op zijn plek. Ik blijk minder uit balans geslagen dan ik aanvankelijk dacht. Ik ben niet volledig terug bij af als ik geraakt ben.
Wederom een selectie van gedichten en tekst uit de oude doos van een aantal van die thema’s:
Gedicht: ‘Voetstuk’
“Schrijf iets grappigs, Ted. Al die zware meuk is mooi, maar het is tijd om te laten zien dat je niet alleen de serieusheid zelve bent.” Uh… ok! Tja… toen kwam er dus niets. Er kwamen geen gedachten op gang met mijn gebruikelijke humor. Ik had geen observaties van mensen klaarstaan die het gniffelen waard waren. Bovendien had ik ook geen zin in een classic zelfspot-post. Ondertussen had ik een doodgewone week, waarin ik precies deed wat ik nodig had en wat ik mezelf voorgenomen had. Alleen ik schreef geen grappige post. Hmmpff.
Maarja, misschien is dit gewoon mijn bui de laatste tijd: kalm, reflectief en een tikkie serieus. Het heel graag willen laten zien hoe grappig, in-het-Nu en Aanwezig ik ook kan zijn vertelt wellicht dat ik, behalve diepgaand en kalm, ook licht en levend moet zijn. ‘Maarja’ nummer twee: misschien hoef ik jou (/mezelf, haha) daar niet van te overtuigen? Dat komt wel weer.
Hoe dan ook… dat lijstje met avontuurlijke-mindful-zelfcompassie-younameit-momenten bestaat al. Dus ik deel ‘m toch maar… niet om jou te overtuigen overigens (nee, echt niet :’))
Lijssie met vrijblijvende (mini-)activiteiten om uit mijn hoofd te gaan:
dagelijks:
– koffiedrinken in mijn eentje, buitenshuis
– opleuken van mijn lunch, binnenshuis
– lezen, het liefst geen literatuur, graag young-adult, coming-of-age of iets luchtigs doch feministisch
– meesjouwen van mijn boek naar iedereen, voor ‘t geval dat ik lezen wil, dat bij anderen zelden doen maar het voelt fijn om het boek bij me te hebben
wekelijks:
– zoeken van de optimale plantjesindeling voor zowel ‘t genot van de plant als mijn interieur
– opzetten van een LP terwijl ik voor mezelf kook
– zwemmen op een onchristelijk tijdstip
– hardlopen, krachttraining, klimmen of boulderen
– genieten van de geur van natte aarde en zwoele zomeravonden als het donker is en ik fiets
– opentrekken van mijn lade met knutsel- en schilderspullen, er niets mee doen en tevreden voelen
toevallig deze maand:
– mezelf trakteren op kampeergear waar ik al maanden over zat te twijfelen
– kijken naar de zojuist gekochte kampeergear en tevreden voelen
– mezelf trakteren op een nieuwe kast, kleed en gordijnen (waar ik al 2 jaar over zat te twijfelen, na aankoop nog 2 weken twijfelen) en daarna toch tevredenheid durven voelen
en tot slot:
– op mijn nieuwe kleed liggen (en dan)
– doen alsof ik stretch
terwijl ik tussendoor toch nadenk, reflecteer en fantaseer
en daar stiekem wel tevreden mee ben
Drieënhalve maand ben ik op reis geweest. Ik heb er lang naar uitgekeken. Het zou de afsluiting zijn van zes jaar hard werken aan mezelf. Ik hoopte op reis de inzichten, rust en het vertrouwen te vinden die ik nodig had voor, cheesy en cliché, het beginnen van een nieuw hoofdstuk!
Die inzichten kwamen echter pas ná de reis… Het landen na de reis ging minder snel dan gehoopt. Het hielp niet dat ik besloot te stoppen met mijn werk, omdat ik toe was aan wat nieuws. Hoewel ik een gevoel had bij wat dat ‘nieuwe’ inhield, kwam die nieuwe baan niet gelijk op mijn pad toen ik er om vroeg. Er zit een tussen ruimte tussen het oude loslaten en je openen voor het nieuwe. Zes jaar geleden had ik de wens om een lichter, rustig en stabieler leven te creëren. Dat is gelukt! Enorm goed gelukt! Bij thuiskomst kwam ik erachter dat ik nieuwe verlangens had. Huh, maar ik was toch zo dankbaar?!
Ik merkte dat ik toe was aan meer levendigheid. Ik wil doen waar ik blij van word. Ik wil geraakt worden en mijn hart open houden. Ik wil meer verbinding met anderen en zonder mezelf kwijt te raken. Ik hoef niet meer oneiding uit te rusten van alle jaren overleven, therapie en ‘leren’ voelen. Ik kan nu voelen én werken én leven. Ik hecht nog steeds waarde aan rust en geen continue stress, maar ik durf meer te beleven omdat ik meer kan dragen en beter weet wanneer en hoe ik iets kan loslaten.
(Pfff… van die taal en woorden die zo lang abstract en zweverig klonken en ik nu eindelijk begrijp omdat ik het kan voelen, haha!)
Ik herken dit proces. Ik heb heel helder wat ik wil:
1. problemen en (ongevoelde) gevoelens bij de ander laten die niet van mij zijn;
2. toelaten welke gevoelens van mij zijn en;
3. niet de hele dag gepreoccupeerd zijn met ontwikkeling, reflectie maar een avond de remmen loslaten en het moment ervaren
Jij vliegt niet zomaar uit de bocht als je jezelf losser laat, Ted. Bovendien kan men jouw scherpe humor en eerlijkheid waarderen. Je mag minder bang zijn dat je mensen kwetst. Daar ben je te sensitief voor. Het feit dat je vergeten bent wat je gisterenavond allemaal zei betekent dat je het niet meer nodig hebt alles hyper bewust mee te maken om iedere ontmoeting zin per zin te evalueren. Je lijft voelt het al, nu je kop nog 😉
Zoals vaker blijkt met verandering:
Je moet ‘t eerst voelen voordat je het begrijpt. Je lijf weet al hoe ze jouw leven hebben wil. Jouw hoofd moet je er alleen nog iets meer toestemming voor geven. Je moet steeds terug je lichaam in en voelen wat prettig is en wat niet. Je hoofd moet steeds opnieuw doorzien dat de wereld je test met al zijn afleidingen en verwachtingen van mensen en systemen. De wereld test waar je op reageert. Als jij blijft reageren op wat eigenlijk niet fijn is… laat je het niet los en luister je niet naar wat je werkelijk wilt. Tja… ik denk te weten, voel al zeker-te-weten dat ik dat hele proces doorzie. Alleen het ís nog niet gebeurd. Vraag me niet wat dat ‘Het’ dan precies is. Dat zijn mijn verlangens en wensen… ik kan ze zien en voelen, maar echt hardop verwoorden vind ik lastig. Bovendien geloof ik niet dat dat altijd nodig is.
Je begeeft je nu in die ruimte tussen oud en nieuw. Enerzijds neem je afscheid: je rouwt om wie je was, maar die versie van jou is niet meer nodig nu. Je hebt verdriet om wat je hoopte te krijgen, maar nooit kreeg. Anderzijds verlang je naar eíndelijk toe te laten wat je ècht wenst… en je hoopt iemand te worden waarvan je 29 jaar lang twijfelde of jij dat mocht zijn. De externe realiteit is dan nog niet zo ver, maar jij laat al los. Jij kan niet meer terug, maar alleen nog vooruit.
Het gaat je misschien niet snel genoeg, vind jij… maar misschien dat als dit tempo en deze plek oké is… het Niemandsland van vandaag… waarin je een mix bent van verdriet, hoop en verlangen…
Je landt. Een paar maanden later dan dat je het vliegtuig uitstapte, maar boeien… je bent er weer… of moet ik zeggen: je bent er nog steeds <3
Hoe je kan blijven staan op je eigen plek in een ruimte. Hoe een mens ruimte kan innemen. Hoe je herkent als iemand weggaat maar er fysiek nog is. En wat jij dan doet op al die momenten. Ik zie dat vaak bij anderen allemaal gebeuren. Ik voelde die aan- of afwezigheid ook gebeuren in mijn lichaam. Alleen er was niemand die mij kon uitleggen wat mijn lichaam precies te zeggen had. Zo besloot ik maar dat ik een beetje gek was als ik al die dingen zag en voelde. Ondertussen werd ik steeds geïrriteerder van hippe termen als durven voelen, ruimte innemen en aanwezig zijn. Mogelijk omdat ik niet geleerd had hoe je dat eigenlijk doet. En ik, eigenwijze flapdrol, wil graag alles kunnen :):) haha. Alleen dan niet via een of andere betaalde influencer cursus, maar gewoon old school, van iemand dichtbij, cold turkey van mezelf, boeken en internet. Ik moet eerlijk bekennen dat ChatGPT de laatste tijd ook best zinnige dingen te zeggen heeft over meuk als ruimte innemen, gevoelens, energieën in ruimtes en lichamen. ChatGPT is geen vervanging voor gedegen therapie, desalniettemin is ‘t een indrukwekkende ontwikkeling!
Enfin, hier een paar verhalen uit de oude doos en gedichten toen soortgelijke concepten me net begonnen te dagen…
Gedicht: “Blijven” (deel 1)
ik ga dus vaak weg van plekken en mensen
waar het onveilig voelt
maar ook van plekken of mensen
waar het best betrouwbaar is
ik snap niet zo goed waarom
ik wil wel
maar geloof, denk, voel dat niet te kunnen
bang om te missen wat er net is
er weer alleen voor te staan
verder moeten leven met een leegte
4 februari 2020
~ Teddy M.
Gedicht: (Leren) blijven (deel 2)
wou dat ik wist hoe dat kon
zonder al te grote angst
zijn – bij waar het begon
voel me regelmatig zwaar incompetent in die dingen
ga er harder van werken-, leren, vechten en vluchten
terwijl (als ik het goed begrijp) dat precies niet de bedoeling is
wat dan wel?
leer het me
niet te snel
want er okee zijn dat ‘dit is wat het nu is’
dat is de eerste les
en in dit vak
ben ik een langzame leerling
4 februari 2020
~ Teddy M.
Gisteren hielp ik een vriend met opruimen, iets wat voor mij vaak niet zo moeilijk is, maar voor hem kennelijk wel. De persoon in kwestie heeft mij afgelopen weken ook regelmatig geholpen, dus ‘t voelt vanzelfsprekend om iets terug te doen. Desondanks ben ik me er enorm bewust van dat hulp aanvaarden voor hem iets gecompliceerds is. We hebben ‘t erover gehad van tevoren. Een plan gemaakt.
Hier ben ik nu: Ik kom binnen in een warme en open ruimte. De muziek is fijn. Het voelt licht en gemoedelijk. Ik krijg thee en nestel me in een comfortabele hoek op de bank. Ik staar naar het bladerdek voor de ramen. Fijn, die bomen voor de ramen, net als mijn appartement. De natuur die je privacy geeft en je herinnert aan welk seizoen het buiten is. Hierbinnen is het winter geloof ik.
Ik denk aan een gedicht van een paar jaar geleden:
Gedicht: “De hitte viert zege”
Ik staar naar zonnige levens,
die van mij, staat akelig stil.
Het is al een jaar winter en de zomer wordt me beloofd.
Maar ikzelf, bloei nog maar pril.
Therapie is een proces van heel voorzichtig groeien,
en plots weer zwijgen na een keer nachtvorst.
Ik staar naar alle bloeiende mensen.
Mijn voeten hebben nog te veel dorst.
Ze slaan, zoals dat heet, hun wortels uit.
Dat zie je met het blote oog niet
maar gelukkig voeden voeten zichzelf ook met verdriet.
Uiteraard verlang ik naar dat floreren,
het opgemerkt worden in al mijn kleuren.
Ik wens dat men me moeiteloos ziet.
Ik wens dat mijn bladeren fier omhoog staan,
terwijl ik een nieuwe storm voorbij laat gaan.
Ondertussen voed ik me nog altijd met water en de koelte van een eventuele storm.
Ik laat me nog niet zien,
maar die wortels zijn intussen overal.
Zodat áls ik er eenmaal klaar voor ben,
ik flink bloeien zal
~ Teddy M.
26 juni 2020
De middag bestaat uit het verplaatsen van meubels, schoonmaken en grapjes maken. De eerste uren vliegen voorbij en het is zowaar gezellig! Met momenten ziet mijn hypergevoeligheid (zucht, sorry, ik kan niet niet-zien) de interne conflicten voorbij schieten in veranderende energieën. Die energieën fladderen door de lucht en dus ook door mijn lijf (want tja, mijn lijf is vaak één met de lucht, zucht). Ik probeer de sensaties Er GeWoOn tE LaTeN zIjn. Dat is immers de oplossing voor alles.
Onderweg naar huis speel ik de middag af. Ik zie de kleuren, sferen, onze grapjes en mijn eigen gevoelens. Ik herken zoveel. Het haperen in je woorden en stilvallen in je handelen. Iemands blik die iets laat zien wat niet iedereen te zien krijgt. De post-its bij de spiegel met positieve (/neutrale) zelfspraak breken mijn hart een beetje. Hij weet dat ik ze gezien heb. Ik zei er niets over. Mijn notitieboek en computer zijn volgeplakt met soortgelijke leuzen.
Het is 29 mei 2025 vandaag. Morgen is het zes jaar geleden dat ik een klap op mijn hoofd kreeg en mijn leven plotseling anders moest dan voorheen. Hoewel ik niet meer terug zou willen naar het leven vóór 30 mei 2019, maakt deze maand me nog altijd onrustig. Alsof ik opnieuw aan het aftellen ben naar iets groots en meeslepends waar ik geen invloed over heb.
Ik heb veel mogen leunen op anderen sindsdien (en nog steeds). De urenlange gesprekken met mijn huisgenoot Chris en vriend Floris over mijn complexe emoties. Knuffels om 1:00 ‘s nachts van Rebecca of Anyssa als ik weer eens paniekaanvallen had. Alle uren samen ‘zijn’ met Eva en Luca terwijl we spelletjes speelden of op pad gingen om te surfen. De vele avonden dat Wouter en Eetfissa met/voor mij kookten.
Soms voel ik me schuldig, omdat het voelt alsof ik al die steun nooit terug kan geven. Maar gisterenavond dacht ik:
“Je geeft die steun en liefde allemaal weer door. Soms aan dezelfde mensen en soms aan anderen.”
Gedicht: “Kunstenaar”
naarmate ik oefen met alles wat zo ogenschijnlijk simpel lijkt
word ik van binnenuit
groei ik mijn oude vormen uit
raak ik buiten de lijnen
kleur ik mezelf en de ander in
met al het moois wat ik zonder moeite te geven heb
en als ik dan weer eens mezelf herinner
aan alles wat zo ogenschijnlijk simpel lijkt
merk ik iets later
aan alles om me heen
hoe belangrijk dat blijkt
steeds opnieuw
– in een andere verschijning –
komen dezelfde lessen voorbij
ik word nederiger en raak vast niet uitgeleeerd
ik ben hooguit minder lang bezeerd
naarmate ik oefen met alles wat zo ogenschijnlijk simpel lijkt
verdwijnen de lijnen
word ik zachter naar buiten
groeit de vorm om me heen
kleur ik mezelf en de ander
– enkel nog –
met al het moois wat ik zonder moeite te geven heb
~ Teddy M.
8 juli 2021
