Oude pijn vlamde op als sneeuwvlokjes in een stevig opgeschudde sneeuwbol, een onrustig aangezicht. Een kleine storm aan vlokken – elk plots indalend tot een stevige bodem – als je maar geduldig toekijkt. Terwijl ik toelaat wat mij ontregeld, valt het allemaal weer op zijn plek. Ik blijk minder uit balans geslagen dan ik aanvankelijk dacht. Ik ben niet volledig terug bij af als ik geraakt ben.
Wederom een selectie van gedichten en tekst uit de oude doos van een aantal van die thema’s:
Gedicht: ‘Voetstuk’
Leave a Reply