Tussenruimte

Drieënhalve maand ben ik op reis geweest. Ik heb er lang naar uitgekeken. Het zou de afsluiting zijn van zes jaar hard werken aan mezelf. Ik hoopte op reis de inzichten, rust en het vertrouwen te vinden die ik nodig had voor, cheesy en cliché, het beginnen van een nieuw hoofdstuk!

Die inzichten kwamen echter pas ná de reis… Het landen na de reis ging minder snel dan gehoopt. Het hielp niet dat ik besloot te stoppen met mijn werk, omdat ik toe was aan wat nieuws. Hoewel ik een gevoel had bij wat dat ‘nieuwe’ inhield, kwam die nieuwe baan niet gelijk op mijn pad toen ik er om vroeg. Er zit een tussen ruimte tussen het oude loslaten en je openen voor het nieuwe. Zes jaar geleden had ik de wens om een lichter, rustig en stabieler leven te creëren. Dat is gelukt! Enorm goed gelukt! Bij thuiskomst kwam ik erachter dat ik nieuwe verlangens had. Huh, maar ik was toch zo dankbaar?!

Ik merkte dat ik toe was aan meer levendigheid. Ik wil doen waar ik blij van word. Ik wil geraakt worden en mijn hart open houden. Ik wil meer verbinding met anderen en zonder mezelf kwijt te raken. Ik hoef niet meer oneiding uit te rusten van alle jaren overleven, therapie en ‘leren’ voelen. Ik kan nu voelen én werken én leven. Ik hecht nog steeds waarde aan rust en geen continue stress, maar ik durf meer te beleven omdat ik meer kan dragen en beter weet wanneer en hoe ik iets kan loslaten.

(Pfff… van die taal en woorden die zo lang abstract en zweverig klonken en ik nu eindelijk begrijp omdat ik het kan voelen, haha!)

Ik herken dit proces. Ik heb heel helder wat ik wil:
1. problemen en (ongevoelde) gevoelens bij de ander laten die niet van mij zijn;
2. toelaten welke gevoelens van mij zijn en;
3. niet de hele dag gepreoccupeerd zijn met ontwikkeling, reflectie maar een avond de remmen loslaten en het moment ervaren

Jij vliegt niet zomaar uit de bocht als je jezelf losser laat, Ted. Bovendien kan men jouw scherpe humor en eerlijkheid waarderen. Je mag minder bang zijn dat je mensen kwetst. Daar ben je te sensitief voor. Het feit dat je vergeten bent wat je gisterenavond allemaal zei betekent dat je het niet meer nodig hebt alles hyper bewust mee te maken om iedere ontmoeting zin per zin te evalueren. Je lijft voelt het al, nu je kop nog 😉

Zoals vaker blijkt met verandering:
Je moet ‘t eerst voelen voordat je het begrijpt. Je lijf weet al hoe ze jouw leven hebben wil. Jouw hoofd moet je er alleen nog iets meer toestemming voor geven. Je moet steeds terug je lichaam in en voelen wat prettig is en wat niet. Je hoofd moet steeds opnieuw doorzien dat de wereld je test met al zijn afleidingen en verwachtingen van mensen en systemen. De wereld test waar je op reageert. Als jij blijft reageren op wat eigenlijk niet fijn is… laat je het niet los en luister je niet naar wat je werkelijk wilt. Tja… ik denk te weten, voel al zeker-te-weten dat ik dat hele proces doorzie. Alleen het ís nog niet gebeurd. Vraag me niet wat dat ‘Het’ dan precies is. Dat zijn mijn verlangens en wensen… ik kan ze zien en voelen, maar echt hardop verwoorden vind ik lastig. Bovendien geloof ik niet dat dat altijd nodig is.

Je begeeft je nu in die ruimte tussen oud en nieuw. Enerzijds neem je afscheid: je rouwt om wie je was, maar die versie van jou is niet meer nodig nu. Je hebt verdriet om wat je hoopte te krijgen, maar nooit kreeg. Anderzijds verlang je naar eíndelijk toe te laten wat je ècht wenst… en je hoopt iemand te worden waarvan je 29 jaar lang twijfelde of jij dat mocht zijn. De externe realiteit is dan nog niet zo ver, maar jij laat al los. Jij kan niet meer terug, maar alleen nog vooruit.

Het gaat je misschien niet snel genoeg, vind jij… maar misschien dat als dit tempo en deze plek oké is… het Niemandsland van vandaag… waarin je een mix bent van verdriet, hoop en verlangen…

Je landt. Een paar maanden later dan dat je het vliegtuig uitstapte, maar boeien… je bent er weer… of moet ik zeggen: je bent er nog steeds <3